Je ziet het, je weet het. De adrenaline schiet door je lijf, zie ik het goed? Je weet het wel, JE MOET! Jij komt niet te overlijden zolang ik hier ben, gaat er door je hoofd. “Bel 112, haal een AED!”, hoor je jezelf roepen. Je zet je handen op de borstkas en je drukt, je voelt haar ribben onder je handen breken. Wat een vreselijk gevoel is dit, maar het moet. Je drukt de borstkas 30 keer diep in, nu beademen, schiet er door je heen, durf ik? Voordat je jezelf antwoord geeft, zet je jouw mond op de warme mond van je vriendin en je blaast.
Wat surrealistisch!
De ervaring hierboven zal wellicht herkenbaar zijn voor velen die een reanimatie hebben uitgevoerd. En ik kan mij voorstellen dat een ervaring als ‘deze’ mensen tegen zou kunnen houden om te leren reanimeren. Maar bedenk voor jezelf wat erger is, machteloos toekijken hoe iemand overlijdt of weten wat je moet doen.
Iedereen die wel eens iemand heeft gereanimeerd zal het anders ervaren, maar dat het heftig is staat vast. Een goede cursus kan er voor zorgen dat je in een dergelijke situatie op automatische piloot werkt. Neem de uren en dagen na een reanimatie de tijd om deze ervaring te verwerken. Als instructeur heb ik met mijn cursisten de afspraak dat zij mij altijd mogen contacten na een reanimatie. Dit omdat ik uit praktijk weet wat een vreemde en heftige ervaring een reanimatie is. En dan is het fijn om even met iemand te praten die weet hoe het voelt als je in een dergelijke situatie hebt gezeten.
Heb jij nog nooit gereanimeerd, maar iemand in jouw omgeving wel, dan is het fijn als je een luisterend oor biedt. Laat die persoon het gewoon keer op keer vertellen, dan krijgt het vanzelf een plekje. Oordeel niet en laat het gevoel van de persoon die heeft gereanimeerd even zijn zoals hij/zij dit ervaart. Weet dat het voor de heftigheid vaak niet uitmaakt of een slachtoffer het overleeft. De omstandigheid maakt het vaak of iemand er last van heeft of niet. Is het een dierbare, is het een kind, hoe zit je op dat moment in je vel, maar vooral ook stond je er alleen voor of heb je het samen met iemand gedaan. Daarom als je kunt reanimeren pak het samen op, ga tegenover de ander zitten en zet samen de schouders eronder. De ervaring leert dat als je samen met iemand anders hebt gereanimeerd, je minder last hebt na de reanimatie. Gedeelde smart is echt halve smart.
Fotografe Sandra van’t Hoenderdaal heeft mijn gevoel omtrent een reanimatie vastgelegd. De foto laat zien hoe het kan gaan, het ene moment geniet je van een gezellig moment met je vriendin en het andere moment vecht je samen voor haar leven.
Mensen wees er klaar voor wanneer jouw hulp noodzakelijk is en doe die cursus!